Wiosna z bliska i zima z daleka na Luberdowej i Groniu Jana Pawła II

Głównym bohaterem tej wycieczki jest niejaki szafran spiski pseudonim "krokus". Każdej wiosny liczni turyści podziwiają dywany uszyte z tych kwiatów, leżące u stóp Kominiarskiego Wierchu, które przyciągają rzesze turystów do Doliny Chochołowskiej. Jako, że cenimy spokój i piękno swoich okolic, wybieramy się w miejsce, na które niewielu zwraca uwagę. Polana Luberdowa - czy mówi to coś komuś? W tym przypadku nawet u wujka Google na próżno szukać pomocy. To z kolei rodzi wątpliwości, czy ów miejsce faktycznie istnieje, bo jak przyjęło się mawiać, że skoro czegoś nie ma w Internecie...

Krokus na Polanie Luberdowej pod Leskowcem

W piękne niedzielne popołudnie stawiamy się w Tarnawie Górnej. Tata Ani zabierze nas na wędrówkę w przeszłość i teraźniejszość. Z Tarnawy pochodzi babcia Ani, a jej tata spędzał tam w dzieciństwie bardzo dużo czasu. W związku z tym naszej przechadzki nie zaczniemy wyznaczonym szlakiem. Dojeżdżamy do końca wsi, gdzie znajduje się niewielki parking otoczony lasem. Tutaj wchodzimy w leśną drogę znajdującą się po lewej stronie, a zatem wyprawę czas zacząć!

Na parkingu w Tarnawie Górnej

Po drodze tata opowiada, gdzie pasł krowy, pokazuje miejsca, w których były pastwiska. Aż trudno uwierzyć, że one tam rzeczywiście istniały, bo dziś jest w nich zwykle regularny las. Niesamowita jest jego moc! Wchłania wszystkie tereny, które człowiek porzuci i już ich nie użytkuje.

Jakże inne było życie te 40 czy 50 lat temu. Dzieci i młodzież chodzili z krowami na pastwiska znajdujące się nieraz naprawdę daleko od domu. Tam bawiły się, paliły ogniska, grały w piłkę... I tak całymi dniami! Poobcierane nogi, opalone słońcem i wiatrem twarze, przemoknięte od deszczu ubrania... To znak, że zabawa była przednia! To już pewnie nie wróci, ale czasem tęskni się za takim dzieciństwem!

Tymczasem nasza droga pnie się w górę, a my razem z nią. Czasem przystajemy, żeby chwilkę odsapnąć i idziemy dalej. Po pewnym czasie naszym oczom ukazują się namalowane na drzewach czerwone znaki Małego Szlaku Beskidzkiego (Luboń Wielki → Bielsko Biała). Wkraczamy na ów szlak i za chwilę napotykamy dwa niewielkie domy. Tak, w środku lasu, tam gdzie się ich nikt nie spodziewa. Nie osada, lecz dwa domy! Owe miejsce to przysiółek wsi Targoszów, a nazywa się Sadyba. Przyznajemy z nutką zazdrości, że to bardzo ustronne miejsce do zamieszkania. Nieopodal mijamy źródełko, przy którym mogą ukoić pragnienie utrudzeni wędrowcy. Kawałek dalej natrafiamy na ostatnie tchnienia zimy w postaci niewielkich ilości szorstkiego śniegu.

Krokusy pod Leskowcem

Chwilę później odsłania się nam niewielka polanka obsypana krokusami. Jest to Polana Luberdowa, na mapach określana mianem Polany Semikowej. Bardzo ostrożnie podchodzimy do niektórych, uważając, aby nie rozdeptać tych, które dopiero rozpoczynają swój żywot.

Idziemy dalej i po kilkudziesięciu minutach wyłaniają nam się widoki na m.in. zaporę w Świnnej Porębie, Beskid Makowski oraz Wyspowy. Pośród brzóz w niewielkiej odległości dostrzegamy schronisko PTTK pod Leskowcem. To oznacza, że znajdujemy się na Przełęczy Midowicza - w miejscu, gdzie krzyżuje się kilka szlaków. Tym razem nie nawiedzamy szczytu Leskowca, a udajemy się przed schronisko.

Widoki na zaporę w Świnnej Porębie, Beskid Makowski i Beskid Wyspowy z okolicy Przełęczy Midowicza
pod Leskowcem

Schronisko PTTK pod Leskowcem

A tutaj, jak w każdą pogodną niedzielę, panuje piknikowa atmosfera. Niektórzy przybywają tu z czworonożnymi przyjaciółmi, inni w pocie czoła wspinają się przy najniższych przełożeniach, żeby z powrotem śmignąć w dół na swych rowerach.

Po krótkiej posiadówie wychodzimy na sam szczyt Gronia Jana Pawła II. Najpierw podchodzimy do byłej stacji byłego wyciągu. Stąd mamy świetne widoki na Ponikiew, wznoszące się nad nimi Pasmo Bliźniaków oraz dalej - na Wadowice.

Następnie przechodzimy przed kaplicę na Groniu Jana Pawła II. Przed nią znajduje się malutka polanka z ławkami na brzegach. Na jednej z nich wyleguje się pan łapiąc promienie słońca, z kolei inna ławka wysłuchuje licealistów powtarzających groźne nazwy z biologii: adenina, tymina, cytozyna, guanina... My natomiast skupiamy się na tutejszych widokach. Dominuje majestatyczna Babia Góra nieśpiesznie zdejmująca swą białą zimową suknię. Zza jej pleców nieśmiało wychylają się zachodnio-tatrzańskie szczyty.

Kierujemy wzrok nieco w lewo. Tam położony jest Krzeszów, a zaraz nad nim wnosi się Żurawnica. Ostatni plan wypełnia natomiast Pasmo Policy.

Udajemy się w drogę powrotną. Początkowo schodzimy "trójszlakiem" mieniącym się kolorami żółtym, zielonym i niebieskim. Przy skrzyżowaniu na byłej polanie Beskid wybieramy ten ostatni. Mapa błędnie nazywa tę okolicę Makowską Górą, w Tarnawie przyjęło się, iż również jest to Góra, ale Mokowska. Idziemy dość szeroką leśną drogą, na którą przez drzewa bardzo śmiało przebijają się słoneczne promyki.

Po kilkudziesięciu minutach żegnamy szlak idąc prosto, podczas gdy ten skręca w lewo. Jeszcze trochę marszu i docieramy na parking domykając w ten sposób pętelkę.

A już niedługo powrócimy w okolice naszego poczciwego Leskowca... ;)