Sercu bliski Beskid Niski i Sądecki też: Lackowa z Krynicą-Zdrój

Wakacje! Chcemy z nich wyciskać jak najwięcej! Tym razem padło na dość odległy dla nas Beskid Niski. Ceniony przez nas za swego rodzaju dzicz i spokój, co w połączeniu daje wrażenie przebywania na końcu świata. Posiada również niewątpliwy atut w postaci szczytu zaliczanego do Korony Gór Polski - Lackowej (997m n.p.m.), którą postanowiliśmy zdobyć 4 lipca 2014. Z pozoru niska, ale...

Lackowa

Podróż miała rozpocząć się jak dla studentów - w środku nocy, czyli ok. 6.00. Wyszło inaczej, gdyż Narzeczona w swoim roztargnieniu zapomniała zabrać butów górskich. Jazda po nie tam i z powrotem zajęła ok. godziny. Okazało się to jednak zbawienne dla jednej z naszych koleżanek, która wyczerpana właśnie zakończoną sesją zaspała. Kiedy zebraliśmy w końcu całą grupę (było nas czworo), mogliśmy wyruszyć w trasę.

Wyjazd z Wadowic w kierunku południowym

Poruszaliśmy się głównie DK28 (z krótkim postojem w Wysokiem), która zawiodła nas do Grybowa, gdzie skręciliśmy w kierunku Krynicy. Chociaż prawie cały czas jechaliśmy między górami i podziwialiśmy Beskid Mały, Wyspowy i Sądecki, to tutaj dało się odczuć specyficzny klimat. Wjeżdżaliśmy w inny świat, w którym aż kipi od zieleni, słońce ogrzewa małe wioski, a każdy zakręt na drodze przynosi nowe, tajemnicze krajobrazy. Minęliśmy wieś Kąclowa i we Florynce przed kościołem skręciliśmy w lewo. Dalej droga wiedzie przez Brunary, Śnietnicę i w końcu dojechaliśmy do Izb, gdzie od razu rzuca się w oczy murowany kościół w dawnej cerkwi. Jechaliśmy jeszcze kawałek i zostawiliśmy samochód na końcu wsi, na rozdrożu. Po 3,5h jazdy z Wadowic dotarliśmy na miejsce.

W tle góruje cel naszej podróży

Dawna cerkiew, obecnie miejsce modlitw katolików

Na rozstaju dróg znaleźliśmy się... Pójdziemy w lewo.

Droga gruntowa, pokrywająca się ze szlakiem konnym zaprowadziła nas po ok. 20 minutach na przełęcz Beskid (644m n.p.m.) na granicy ze Słowakami. Zapoznawaliśmy się wcześniej z opisami wypraw w tamte tereny, dzięki którym wiedzieliśmy, że łatwo tam pomylić trasę, ale nie nauczyliśmy się na cudzych błędach. Zobaczyliśmy drogowskaz, na którym ręcznie dorysowana została strzałka na Lackową. Uwiedzeni szeroką ścieżką, kroczyliśmy, jak się okazało, w głąb Słowacji, zamiast poruszać się wzdłuż granicy. Stwierdziwszy, że przecież idziemy w dół, nie ma szlaku, ani słupków granicznych, zawróciliśmy do przełęczy. Popatrzyliśmy jeszcze raz w kierunku, który wskazywała strzałka i faktycznie, opisy w internecie nie kłamały - trzeba wejść w... krzaki! Na szczęście dalej ta ścieżka wyglądała już lepiej, a szlak jest dobrze oznakowany. Pomagają również słupki graniczne, gdyż czerwony szlak wiedzie dokładnie po granicy.

Przykład społeczeństwa obywatelskiego - turyści dbają o oznakowanie szlaków

Początkowo szlak idzie łagodnie pod górkę, jednak z czasem zaczynają się schody. Nie, to by było zbyt luksusowe. Zaczyna się ściana. Nogi szybko się męczą, a oddech staje się płytki. W pewnym momencie wędrujemy już na czterech kończynach, bo bez przytrzymywania się rękami wystających kamieni i korzeni, nie da się iść. Beskid Niski w tym miejscu przybiera dla nas postać tatrzańskiego szlaku, a góra nie wydaje się już tak mała. Na szczęście stromizny się kończą i po spacerze łagodniejszym terenem docieramy na szczyt. Od przełęczy wyjście zajęło nam 1h 10 minut.

Szczyt niestety porośnięty jest drzewami i nie można z niego podziwiać zapierających dech w piersiach widoków. Nie zepsuło nam to jednak humoru, ponieważ jest tam za to "katapulta", dzięki której można ominąć stromizny i dostać się na sam dół. Niestety, dziewczyny miały za mało sił i mogłem spędzić w powietrzu tylko chwilę...

Nasze wygłupy z "katapultą"

Kiedy już posililiśmy się, wybraliśmy się w drogę powrotną tą samą trasą. Na szlaku spotkaliśmy nieznajomego idącego w przeciwną stronę, którego przestrogi i rady dotyczącego zejścia na dół napełniły nas lekkim strachem. Nie było jednak tak źle, ale naprawdę trzeba uważać, żeby nie zjechać na dół. Najlepszym według nas sposobem jest schodzenie od drzewa do drzewa. Przy ścieżce były również pokrzywy, które natchnęły Anię do wymyślenia nowego przysłowia: "Tonący brzytwy się chwyta, a spadający pokrzyw" (nikt z nas jednak nie spadał). Tą metodą pokonaliśmy stromizny i po 1h 15 minutach od wyjścia ze szczytu, byliśmy już ponownie w Izbach. Co nas cieszyło, byliśmy w tych górach prawie sami, gdyż spotkaliśmy tylko dwóch innych turystów. Jeden z nich powiedział: "W internecie jednak prawdę piszą o tym stromym wyjściu", z czym się najzupełniej zgadzamy.

Pejzaże z drogi do przełęczy

Zdecydowaliśmy, że to jeszcze nie koniec naszej wycieczki i postanowiliśmy jechać do Krynicy - Zdrój. Nie polecamy drogi z Izb w kierunku Tylicza, gdyż wyłożona jest betonowymi płytami, z których wystają stalowe pręty. Inną więc trasą dotarliśmy do tego górskiego kurortu. Zjedliśmy pizzę w dość ciekawym miejscu, gdzie muzyka grana była na żywo, a na ścianach wisiały stare fotografie i sanki.

 

Następnie, jak to przystało na turystów w takim miejscu, wypiliśmy wodę w Pijalni Mieczysław. Spacerowaliśmy i chcieliśmy dostać się na Górę Parkową (742m n.p.m.). Początkowo planowaliśmy wyjść tam na nogach, jednak jakimś cudem, nie potrafiliśmy znaleźć właściwej drogi na szczyt (co, jak się później okazało, wcale nie było takie trudne). Wjechaliśmy więc kolejką. Cena za bilet ulgowy w jedną stronę to 8zł, w dwie strony 12zł. Podziwialiśmy panoramę Beskidu Sądeckiego, do którego należy również Góra Parkowa.

Zeszliśmy na dół już pieszo, bo z góry łatwiej nam było znaleźć drogę. Zmęczeni wsiedliśmy do auta i pożegnaliśmy się z Krynicą. Teraz nie jechaliśmy przez Grybów, tylko dostaliśmy się do Nowego Sącza DK75, mijając między innymi Łabową i Nawojową. Gdzieś w trasie zaskoczył nas czerwonawy i piękny zachód słońca. Zmęczeni przyjemnym zmęczeniem powróciliśmy do domu. Ten wpis nie przekazuje jednak w pełni tego, co się tam przeżyło, ale tego się nie da wyrazić słowami.

Do zobaczenia!