W górach jest wszystko, co kocham(y)

Gdyby ktoś się martwił, co z nami (gdyż dawno nie pisaliśmy), to oznajmiamy - żyjemy i mamy się dobrze! Nawet bardzo dobrze i nawet było trochę wycieczek, dzięki którym mamy pewne zaległości w blogowaniu, ale to wszystko za sprawą... No właśnie, czego?

Babia Góra ubrana w suknię ślubną

Co bardziej spostrzegawczy pewnie już zauważyli pewną zmianę w notce "o nas" z prawej strony. Tak jest, był ślub, było wesele, a niecały miesiąc później coś jeszcze. I dziś właśnie o tym. Zaczniemy tak: miały być Bieszczady - uznaliśmy że trochę za daleko jak na tę okazję, miały być Kalatówki w Tatrach - deszcz sprawił, że po wypiciu kawy na stacji benzynowej w Zakopanem wróciliśmy do domu... Myśli jednak uciekały chcąc wypełnić nas po brzegi pofalowanym krajobrazem gór... Krajobrazem, który miał tym razem posłużyć nam jako niewerbalny, a jakże czytelny przekaz miłości! 31 maja po południu spakowaliśmy plecaki i razem z... fotografami (Michałem i Szymonem) wyruszyliśmy do Zawoi. Pora trochę nietypowa na rozpoczęcie wędrówki na Babią Górę (z Krowiarek weszliśmy na czerwony szlak o 16:10). Nie mogliśmy już nawet wbić pieczątek do książeczek GOT, ponieważ parę minut wcześniej obsługa parku narodowego zakończyła pracę. Jak się jednak później okazało, Królowa Beskidów jest piękna o każdej porze dnia i nocy! Garnitur niesiony na plecaku Dominika i suknia dyndającą na plecaku Szymona zwracały uwagę turystów idących w przeciwną stronę. Słońce świeciło, a my wśród kosodrzewiny przebraliśmy się w nasze ślubne stroje. Dobrze, że o tej porze nie było tam prawie nikogo. Miejsce tego procederu było nam już dobrze znane, ponieważ blisko dwa lata wcześniej podziwialiśmy tam gwiazdy (te wiszące i spadające) podczas wyprawy na wschód słońca. Pierwsze zdjęcia powstały więc między Kępą a Gówniakiem.

Efekty sami widzicie! A my poszliśmy dalej w kierunku szczytu. Wędrowanie w sukni ślubnej nie jest zbyt wygodne, ale warto! 

Było nam zimno i trzeba było robić przerwy na ogrzanie się. Napotkana grupka turystów zrobiła sobie z nami zdjęcie (pozdrowienia dla Was, może kiedyś tu traficie). Było to bardzo miłe. Blask słońca, które za chwilę miało zatopić się za odległą linią horyzontu, oświetlał nas swym ciepłym światłem (ku uciesze fotografów i naszej przy okazji też).

Ujęcia z bliska i daleka, z przodu, boku i z tyłu, z ustami zanurzonymi w ustach lub z wzrokiem utkwionym gdzieś w dalekich szczytach Beskidów i Tatr, uśmiechnięte i zamyślone... I wokół morze gór, błękit wieczornego nieba mieszający się jak na palecie z pomarańczowymi i czerwonymi barwami... 

Tak, w górach jest wszystko, co kochamy!

P.S. Specjalne podziękowania dla Michała i Szymona z Mokafoto, którzy tak niezwykle utrwalili za pomocą obiektywu pierwsze akapity nowego rozdziału naszego życia. Ukazali to, czego nie da się wyrazić słowami - radość z bycia razem! Dzięki za sympatyczną atmosferę, Wasze zaangażowanie i w ogóle... Dobra robota!